Aniu,
Możesz mówić, że za dużo teraz we mnie słodkości i wydaje Ci się to sztuczne i na siłę, gdyż nie chcę Cię stracić-ja naprawdę potrafię taki być prosto z serca-tylko nie wiem dlaczego jakoś tobie to tak rzadko pokazywałem przez ten szalenie długi oraz wspaniały okres naszego związku.
Z tą stratą to trochę racja, ale nie do końca bo to co jest najważniejsze to że
Cię
BARDZO KOCHAM i powiedziałem Ci to poraz pierwszy jak spaliśmy u Andzi w łóżku (okolice luty-marzec 2009, potem w nocy wracaliśmy,a ty strasznie cierpiałaś bo miałaś soczewki, które potwornie wyschły.Od tamtej pory minęło już sporo czasu, bywały chwile lepsze i gorsze, aż po 23 kwiecień br. kiedy powiedziałaś mi że to koniec!!!-po raz pierwszy. Pamiętam dużo więcej innych pięknych zdarzeń z naszego wspólnego życia i mam zamiar co rusz ci je przypominać. Doskonale rozumiem, że każda przerwa czemuś służy, ja tylko nie chcę ( to nie jest strach- ja w końcu wiem czego chce w życiu- i że wcale ja jako jednostka nie jestem najważniejszy) Cię na zawsze stracić:* Nie chciałaś już kwiatów, to będą inne formy - mam nadzieję że weny mi starczy. Tym razem będę walczył aż do skutku bo to najważniejsza wojna w moim życiu.
Budapeszt będzie nasz głęboko w to wierzę:)
Twój Karol <3
